TOP 50 płyt - geri92

[Dejavu]

Ale nie ma żadnych platyn o ile mi wiadomo.

[geri92]

Jedziemy dalej

47. Night Ranger - Midnight Madness (1983)

Chyba najlepsza płyta amerykańskiej grupy Night Ranger. Poznałem dawno temu, za sprawą GTA Vice City i utworu Sister Christian - chyba największego klasyka zespołu. Ostatnio odkurzyłem tę płytę i stwierdziłem, że reszta numerów jest równie dobra, alebo i nawet lepsza. Jest to taki typowy amerykański AOR do radia. Mi jak najbardziej pasuje, szczególnie do auta.

Ulubione utwory: Rumours in the Air, Touch of Madness, Passion Play

46. Ulver - Shadows of the sun (2007)

Na Norwegów natknąłem się na początku 2016. Zaciekawiła mnie okładka, która pojawiła się na Youtube. Odpaliłem i odpłynąłem. Była to pierwsza płyta tego rodzaju - smyczki, elektronika, perkusja oraz pełno klawiszy. Może trochę klimatem przypomina mi późniejsze Talk Talk, ale wtedy jeszcze tego zespołu nie znałem. Bardzo lubię tę płytę odpalić w jesienny wieczór i słuchać jej od początku do końca.

Ulubione utwory: Eos, All the love, Let the Children Go

45. Arena - Songs from the lions cage (1995)

Moje pierwsze poważne zetknięcie z neoprogiem, gdzieś w grudniu 2011 roku. Usłyszałem popisowy Solomon i już wiedziałem - chcę tego więcej. Przez parę lat byłem zakładnikiem tego utworu oraz proga ogólnie. Wraz z kumplem stworzyliśmy progowy zespół. Funkcjonował on dobrych kilka lat. Klimat Solomona mnie porwał i dotknął mojej duszy bardszo głęboko. Później przyszła cała reszta płyty, zwłaszcza przerywniki Crying for help. Wtedy nie znałem jeszcze Marillion czy Dream Theater. Tak, mój prog poza Camelem zaczynał się od Areny. Ta płyta ma u mnie szczególne miejsce, ponieważ wyznaczyła mi pewien muzyczny kierunek. Dziękuję jej za to.

Ulubione utwory: Crying For Help II, Crying For Help III, Jericho, Solomon

[Schizoid]

SOTS to rewelacyjny materiał, ale zawsze łapię się na tym, że nie do końca go "czuję". Doceniam, ale wolę kilka innych płyt Norwegów. Natomiast okładka doskonała, jedna z lepszych w ostatnich latach. Ogólnie czytałem, że pomysł na płytę zerżnęli od jakiegoś wykonawcy solowego, którego nazwiska już nie pamiętam. Trzeba się tym zainteresować.

[geri92]

44. Chroma Key - Dead Air For Radios (1998)

Moje ulubione płyty Dream Theater to I&W i Awake. Nie bez znaczenia jest fakt, że na tych płytach grał Kevin Moore. Według mnie jest on odpowiedzialny za klimat tych płyt. Dosłownie, on jest tym pierwiastkiem "Dream" w nazwie Dream Theater. Koledzy byli bardziej techniczni, to oczywiste. Na youtube są nagrania ze studia, kiedy nagrywali Images. Kevin często mylił się w trudniejszych partiach, co frustrowało zespół. Miał jednak coś, czym wg mnie przewyższał muzyków DT - była to umiejętnosć tworzenia klimatu i atmosfery w utworze. Kiedy w końcu uwolnił się od DT, założył projekt Chroma Key i w 1998 roku wydał tę cudowną płytę. Płyta mocno klawiszowa - pianino, elektronika. Na wokalu oczywiście Kevin Moore.
Niesamowity, senny i emicjonalny klimat. To co Moore zrobił np we wstępie do S.O.S. bije dla mnie wszystko to co zrobił Rudess w DT. No ale ja uwielbiam emocjonalne, nostalgiczne utwory...

Ulubione utwory: S.O.S., Colorblind

43. Mark Knopfler - Cal (1983)

Mark Knopfler to facet, który odcisnął duże piętno na moim muzycznym guście. Bardzo lubię Dire Straits, jednak solowy, niczym nie ograniczony Mark, to jest to, co lubię najbardziej. Zwłaszcza te jego wszystkie folkowe wycieczki - jak w tym soundtracku. Cal to soundtrack do filmu o tym samym tytule. Mark, podobnie jak w soundtracku do Local Hero, pokazuje, że potrafi być bardzo sprawnym kompozytorem także w klimatach myztcznych. W 2014 roku ten soundtrack spędził ze mną bardzo dużo czasu i kojarzy mi się bardzo pozytywnie. Lubię go sobie odpalić w ciepły, letni wieczór. Już od początku chwyta za jajca i nie chce puścić. Jest to moja pierwsza, ale nie ostatnia płyta Marka w tym zestawieniu.

Ulubione utwory: Irish Boy, The Long Road

42. Alice In Chains - Jar Of Flies (1994)

Tę płytę poznałem tutaj na forum, gdzieś pod koniec 2018 roku. Grunge nigdy nie lubiłem i raczej się do niego nie przekonam, ale ta płyta mnie kupiła od początku do końca. Może dlatego, że mam pewne ciągoty do brzmienia akustycznego basu, który wszak otwiera ten album. Podoba mi się balladowy klimat. Ta płyta idealnie na mnie działa zwłaszcza po kilku piwkach. Pozwala się zrelaksować i odpłynąć. Kiedy przeczytałem jak powstawała - w zasadzie był to spontaniczny jam - nabrałem do niej jeszcze więcej sympatii.

Ulubione utwory: Rotten Apple, Nutshell

[Invader]

Propsy za Chroma Key i AiC, te utwory ktore wymieniles rowniez sa moimi ulubionymi z tego wydawnictwa

[Schizoid]

Ten opis Chroma Key brzmi ciekawie, postaram się zapoznać z tym materiałem.

[geri92]

Propsy za Chroma Key i AiC, te utwory ktore wymieniles rowniez sa moimi ulubionymi z tego wydawnictwa

Ten opis Chroma Key brzmi ciekawie, postaram się zapoznać z tym materiałem.

Polecam, naprawdę warto!

[Invader]

Schizoid, ja Ci w temacie Synthwave kiedyś już podsyłałem Chroma Key <tylko inny album> mówiłeś, że spoko.

[Schizoid]

No właśnie nazwa nie jest mi nieznana. Skoro tamten mi się podobał, to możliwe, że ten też polubię.

[Dzosef]

Buckethead to kozak, kiedyś słuchałem ze stu Pikesów jednym strzałem (przez kilka dni ofc)

[geri92]

Buckethead to kozak, kiedyś słuchałem ze stu Pikesów jednym strzałem (przez kilka dni ofc)

https://www.youtube.com/watch?v=8z6NRoqUhfE tego ostatnio słucham bez przerwy

[geri92]

41. Paysage d'Hiver - Im Wald (2020)

Tę płytę poznałem stosunkowo niedawno, ale wciągnęła mnie w całości. Nie jest to typowy black metal - mamy tu wplecione odgłosy natury - szum lasu, zamieć śnieżną, płynącą wodę. Gdzieś między tym gra LO-FI perkusja, gdzieś tam za tą zamiecią giną gitary. Spośród tych wszystkich dźwięków wydobywa się od czasu do czasu złowrogi śpiew. Całość trwa ponad dwie godziny. Fajną recenzję ktoś wczoraj napisał na facebooku - "Podczas gdy wiele książek skupia się na budowaniu postaci za pomocą słów, Paysage d'Hiver buduje wyśnione pejzaże za pomocą muzyki". Mnie to kupuje w 100%. Bardzo lubię się w tej muzyce samotnych wędrowców zanurzyć... a już szczególnie gdy lecę na jakiś bushcraft do lasu.

Ulubione utwory: Schneeglitzern, Alt, Flug

40. Ulver - Bergtatt (1995)

Takiego połączenia szukałem od dawna. Mamy tu black metal skrzyżowany z folkiem. Z jednej strony mamy przester i growl, z drugiej giatry akustyczne, flety i czysty wokal. Dużo o tej płycie nie napiszę, ale słuchając jej i patrząc na okładkę widzę oczyma wyobraźni te zalesione góry, w których między drzewami czają się norweskie trolle i demony. Mój ulubiony Ulver na dzień dzisiejszy. Szkoda, że już tak nie grają, bo to był najbardziej atmosferyczny black metal jaki słyszałem

Ulubione utwory: Capitel I : I Troldskog Faren Vild, Capitel IV : Een Stemme Locker

39. Mike Oldfield - Amarok (1990)

Koniec współpracy pomiędzy Mike Oldfieldem, a jego szefem z wytwórni - miliarderem Richardem Bransonem był bardzo trudny. Oldfield by dopełnić kontrakt musiał wyprodukować jeszcze dwa albumy. Branson naciskał - następny album z hitami piosenkowymi, albo następne Tubular Bells. Mike był wściekły. Nagrał Amarok. Jest to jedna z najtrudniejszych do słuchania i wymagających płyt Oldfielda, która luźno nawiązuje do Ommadawn. Dlaczego jest taka trudna? Ponieważ Mike nie chciał, by Branson zarobił na niej dużo pieniędzy, nagrał jeden utwór, który trwa godzinę. W przypadku jego wcześniejszych dłuższych utworów, każdy motyw był stopniowo rozwijany, by wybuchnąć w finale. Tutaj jest inaczej. Oldfield nie chciał, by Branson wydał chociażby singiel, więc naszpikował płytę świetnymi mowytami, które zmieniają się co 3-4 minuty i bardzo mocno kontrastują ze sobą, wybijając słuchacza z rytmu. Dosłownie - zasłuchasz się w jednym motywie i nagle koniec, dostajesz plaskacza i gramy następny - zupełnie inny. Do tego mamy tu mnóstwo odgłosów - a to kroki na parkiecie, a to szczoteczka do zębów, potem respirator, telefon, krzyki, sample. Tematy muzyczne oczywiście co jakiś czas się powtarzają i cytują nawzajem. Właściwie tylko pod koniec mamy jeden spójny motyw przez około 10 minut - bardzo podobny do Ommadawn. Co jest ciekawe Oldfield pod koniec nadaje kodem Morsea, cytuję - "pierdol się Richard Branson". Epilog jest taki, że po wydaniu Amarok Oldfield nagrał jeszcze jeden piosenkowy album, odszedł z Virgin records i nagrał, a jakże, Tubular Bells II, o które od wielu lat go Branson prosił Dla mnie to płyta wyjątkowa, w 2013 roku zajechałem ją z każdej strony. Polecam jeśli ktoś chce się przekonać, dlaczego Mike jest geniuszem.

Ulubione utwory: Amarok

[Vorgel]

To na tej płycie Oldfielda jest to 'are you happy now'? Bo coś mi się kojarzy.

[geri92]

To na tej płycie Oldfielda jest to 'are you happy now'? Bo coś mi się kojarzy.

Tak

[geri92]

38. Pat Metheny Group - Letter From Home (1989)

Na 38 miejscu pierwszy w moim zestawieniu album Pata Methenyego. Razem z Lyle Maysem dołączyli do grupy znakomitego wokalistę Pedro Aznara i stworzyli mieszankę jazz fusion z wpływami world music, a w szczególności z brazylijskimi rytmami. Po raz kolejny mamy tu mistrza Methenyego używającego swojej gitary jak trąbki, a konkretnie syntezatora Roland GR-300. Płyta w 1990 roku zdobyła nagrodę Grammy jako Best Jazz Fusion Performance. Dla mnie to była jedna z dwóch płyt Pata, która wprowadziła mnie do świata jazzu. Jest łatwo przyswajalna, miejscami wręcz popowa, więc jest to idealna furtka dla nowicjuszy tego gatunku.

Ulubione utwory: Have You Heard, Dream of the Return, Vidala, Slip Away i Letter From Home

37. Loreena McKennitt - The Book Of Secrets (1997)

Kolejna pozycja w moim zestawieniu, która jest mocno sprzężona z folkiem i muzyką celtycką. Loreena to kanadyjska śpiewaczka, o bardzo zmysłowym głosie, która uwielbia klimaty folkowo-renesansowe. Oprócz tych motywów, na płycie znajdziemy również inspirację muzyką wschodu i muzyką orientalną. Płytę znam od 2010 roku i bardzo dobrze się przy niej relaksuję. Mam nadzieję, że kiedyś trafię na jej koncert.

Ulubione utwory: Skellig, Mummers Dance, The Highwayman, La Serenissima, Dante's Prayer

36. A.S.A.P - Silver And Gold (1989)

Jaka to jest dobra i niedoceniana płyta w kręgach fanów Maiden. Zawsze wymienia się tylko solowe dokonania Bruce, Blaze i ostatnio Harrisa. O tej płycie mam wrażenia mało kto pamięta, a jeszcze mniej osób zna ją na pamięć. Adrian Smith w 1989 stworzył projekt pod tytułem Adrian Smith And Project. Gra na tym krążku muzykę, którą chciał robić w Maiden. Silver & Gold grany był już w 1985 podczas koncertów The Entire Population of Hackney. W tym samym czasie Ironi uprościli swoje brzmienie i wrócili do surowych korzeni. Moim zdaniem płyta to doskonały AOR, wypełniony hitami od pierwszej do ostatniej minuty. Szkoda, że okazała się wydawniczą klapą, a grupa rozpadła się krótko po jej wydaniu . Mimo wszystko, jedna z moich ulubionych płyt rodziny Maiden. Brawo Adrian!

Ulubione utwory: The Lion, Silver And Gold, After the Storm, Kid Gone Astray, Fallen Heroes, Blood on the Ocean

[Dzosef]

Book of Secrets uwielbiam!

Z kolei Silver and Gold to jak dla mnie straszna padaka

[Invader]

Pata kiedyś coś słuchałem, a ASAP stawiam wyżej niż dokonania Blaze'a. Spoko picki, Loreene znam tylko z nazwy, może przyjdzie kiedyś na nią czas.

[geri92]

Też Staviam ASAP wyżej od Blaze, bo akurat on mi solo nie podchodzi (ale wiem, że to zacna muzyka). Stawiam też wyżej od pierwszego solowego Harrisa.

Polecam Loreene, tak jak Dzozef pisał, świetne granie.

[Invader]

Harrisa solo to ja nie mogę słuchać, raz wytrzymałem. A Psycho Motel lubisz?

[Dzosef]

Harris solo to tragedia.

Loreena mój must have do samolotu, autobusu, w ogóle do podróżowania. Piękna muzyka.