IRON MAIDEN - Historia zespołu

Zamieszczanie tłumaczenia niniejszej biografii na innych stronach bez zgody autora jest zabronione. Jeżeli ktoś bardzo chce ją u siebie zamieścić, to proszę o kontakt.

Rok 2001. Iron Maiden jest nazwą rozpoznawaną w każdej części świata. Po przeszło 20 latach i prawie 50 milionach sprzedanych albumów, Maiden słusznie nosi miano klasycznego zespołu rockowego, a jego muzycy miano nowoczesnych mistrzów tej ekstremalnie emocjonalnej i technicznie olśniewającej formy muzyki rockowej. Maiden pojawił się na początku lat '80, wydając swój pierwszy, punk - metalowy singiel - 'Running Free', a wkrótce potem swój bezkompromisowy debiutancki album 'Iron Maiden'. Ich muzyka przeżywa obecnie olbrzymi renesans na całym świecie.

We wczesnych latach '80, Maiden był czołowym zespołem nurtu nazywanego New Wave of British Heavy Metal - medialnego fenomenu o bardzo krótkim żywocie, który popchnął ich karierę na wielkie sceny świata. "Odkąd zaczęliśmy dawać wywiady do brytyjskich czasopism muzycznych, ludzie zwykli traktować nas jako zespół punk- metalowy", ze smutnym uśmiechem wspomina basista i założyciel zespołu, Steve Harris. " Myślę, że działo się tak, ponieważ nasz wokalista Paul Di'Anno miał krótkie włosy, a zespół grał bardzo szybko i agresywnie. Ale dla mnie to nigdy nie był tak naprawdę punk - to był czysty metal."

Pomimo, że radio nie nadawało singla 'Running Free', to znalazł się on na brytyjskiej liście Top 40. Wtedy też zespół po raz pierwszy został zaproszony do programu Top Of The Pops, największego i najbardziej popularnego angielskiego programu muzycznego. Maiden zgodzili się pod warunkiem, że będą mogli zagrać na żywo. Przedtem na żywo grali tylko The Who, którzy zdemolowali studio wykonując swój hit z płyty 'Quadrophenia', '5.15', w 1972. BBC było nastawione sceptycznie, ale w końcu się zgodzili. I nigdy tego nie żałowali - wydany kilka tygodni później debiutancki album 'Iron Maiden' trafił od razu na 4 miejsce brytyjskiej listy przebojów.

Ten fakt stał się przełomowym momentem w ich karierze. Od tamtej pory, każdy z 12 studyjnych albumów, każdy z ponad 20 wydanych singli znajduje się w pierwszej dziesiątce list przebojów w Wielkiej Brytanii, a także w ponad 25 państwach świata. Jest to tym większy sukces, że wiele 'topowych' utworów nigdy nie pojawiło się w radiu.

Ten niesamowity fenomen zespołu nie wpłynął na zmianę stylu muzyki Maiden, nawet pomimo kilku zmian w składzie. Ich drugi studyjny album 'Killers', został wydany w 1981. Podczas trasy promocyjnej zespół po raz pierwszy zagrał w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie i Japonii. Album osiągnął status złotej pyty na całym świecie. Niestety, (?) pod koniec trasy, wokalista Paul DiAnno opuścił Maiden, a jego miejsce zajął Bruce Dickinson.

Rok 1982 był okresem próby dla nowego wokalisty. Po kilku "rozgrzewających" koncertach z Bruce'm, zespół wszedł do studia i nagrał, legendarny już album, 'The Number Of The Beast'. Album, który wszystkich rozwalił, wszedł na 1 pozycję angielskiej listy przebojów, a utwór 'Run To The Hills' wydany na singlu osiągnął pozycję 10. Płyta ta odniosła sukces nie tylko w Anglii, ale także w Europie i Stanach Zjednoczonych. Potem rozpoczęła się mordercza, ośmiomiesięczna trasa 'Beast On The Road Tour', podczas której zespół wystąpił w Australii i Nowej Zelandii. Po raz pierwszy Maiden zagrali w nowojorskim Palladium. Po tej trasie zespół stracił jednego członka - perkusistę Clive'a Burr'a. Zastąpił go mało wtedy znany Nicko McBrain.

Po zakończeniu trasy 'Beast On The Road Tour', zespół natychmiast zaczął pracować nad kolejną płytą 'Piece of Mind', którą nagrano w Nassau na Bahamach. Podczas gdy Iron rozpoczynał swoje tourne "World Piece Tour", album osiągnął 3 pozycję na brytyjskiej liście przebojów. W czasie tej trasy Maiden po raz pierwszy mieli naprawdę ogromną scenę, a ich koncerty odbywały się w coraz większych obiektach.

Album 'Powerslave' został nagrany w 1985, również w Nassau. Kolejne tourne 'Slavery Tour' było olbrzymim show z ogromną ilością świateł i 6 metrowym Eddiem - maskotką, która stała się nierozerwalną częścią zespołu. Trasa rozpoczęła się za żelazną kurtyną, w Polsce. Był to pierwszy duży występ zachodniego heavy metalowego zespołu w naszym kraju. Album został wydany po trzech tygodniach trwania tourne i od razu wspiął się na 2 pozycję brytyjskiej listy przebojów. Zespół zagrał między innymi na festiwalu Rock In Rio przed 200,000 tysiącami widzów, dał pięć koncertów w Radio City Hall w Nowym Jorku (choroba nie pozwoliła na zagranie siedmiu koncertów). Dali także 4 koncerty w Long Beach Arena - sali, która mieści 13 000 osób. Koncerty z Long Beach Arena zostały nagrane i wydane pod nazwą 'Live After Death'. Pod tą samą nazwą pojawiło się również wideo. Nagrania te są przez niektórych uważane za jedne z najlepszych albumów/wideo live, jakie kiedykolwiek powstały.

Płyta 'Somewhere in Time' została wydana we wrześniu 1986. Tym razem zespół nagrywał w Nassau i Monachium. Na albumie tym można zauważyć delikatną zmianę stylu Maiden, spowodowaną zapewne użyciem (po raz pierwszy) syntezatorów. Pierwszy singiel, 'Wasted Years' znalazł się wśród 20 najlepszych singli na angielskiej liście przebojów. Utwór o tym samym tytule opowiada o poprzednich, morderczych trasach Iron Maiden. Album w niedługim czasie zyskał miano złotego, a wkrótce potem platynowego wydawnictwa. Trasa jak zwykle była olśniewającym spektaklem. Tym razem Eddie jako cyborg górował nad całą sceną. Unosił zespół w rękach, a Nicko i perkusja była ustawiona na jego głowie. 'Somewhere On Tour' również rozpoczęła się w Europie Wschodniej a zakończyła w roku '87 w Japonii.

Rok 1988 przyniósł album 'Seventh Son Of A Seventh Son', pierwszy i jak dotąd jedyny koncept album zespołu. Takie wydanie nie było zamierzone, ale podczas pisania materiału i pracy z nim, okazało się, że można potraktować poszczególne utwory jako całość. Pierwszy singiel ' Can I Play With Madness' osiągnął 3 miejsce na brytyjskiej liście przebojów, a trzy następne single zajęły miejsca w pierwszej dziesiątce - znów bez wsparcia radia. 'Seventh Tour of a Seventh Tour' rozpoczęło się w Stanach Zjednoczonych, jednak najważniejszym punktem trasy był festiwal 'Monsters of Rock' w Donington, na którym grały takie gwiazdy jak Kiss, Dave Lee Roth, Guns and Roses i Halloween. Na festiwal przyjechało około 107 000 fanów.

Rok 1989 miał być dla zespołu odpoczynkiem, jednak Bruce i Adrian pracowali nad swoimi solowymi projektami, a w listopadzie 1989 pojawiło się nowe wideo Iron Maiden - Maiden England. W styczniu 1990, kiedy trwały już prace nad 'No Prayer For The Dying', Adrian zdecydował się odejść z zespołu. Była to pierwsza zmiana składu od siedmiu lat. Miejsce Adriana zajął były gitarzysta Gillan'a i White Spirit - Janick Gers, z którym Bruce pracował nad swoim solowym projektem.

Maiden z nowym składem nagrał album w Wielkiej Brytanii, w studiu Steve'a - Barnyard. Krążek został wydany 1 października i wspiął się na 2 miejsce listy przebojów. Na święta 1990 singiel 'Bring Your Daughter to The Slaughter' znalazł się na miejscu 1. Praca nad 'Fear Of The Dark' rozpoczęła się na początku 1992 roku. Eddie przeszedł swoistą transformację, może dlatego, że po raz pierwszy rysownikiem był nie Derek Riggs a Melvin Grant. 'Fear Of The Dark' był trzecim albumem, który osiągnął 1 miejsce na liście przebojów w Wielkiej Brytanii. Tym razem trasa rozpoczęła się w Skandynawii. Z występów w Donington powstało wideo. Trasa zakończyła się w Japonii.

W marcu 1993 roku Bruce oświadczył, że nie może pogodzić swoich solowych projektów i Iron Maiden. Zespół zaczął szukać nowego wokalisty, i zagrał, jak się wtedy wydawało, ostatnią trasę koncertową z Brucem - 'Real LIVE Tour'. Zagrali wtedy ogółem 44 koncerty i po raz pierwszy wystąpili w Rosji, w Moskwie. Ostatni koncert z Bruce'm był telewizyjną relacją typu pay-per-view i nosił nazwę 'Raising Hell'. Show ten był pomieszaniem gry Iron Maiden i występów magika Simona Drake'a. Do wartych wspomnienia 'momentów' przedstawienia należy zaliczyć niewątpliwie grę Drake'a na gitarze za pomocą oderwanych rąk Dave'a Murray'a i obcięcie głowy Bruce'owi (symboliczne?). Koncert został wydany na wideo, a w roku 2000 na DVD.

Po wielomiesięcznych poszukiwaniach, Balze Bayley został przedstawiony jako nowy wokalista Iron Maiden. Drogi Maiden i Blaze'a zbiegły się już wcześniej, kiedy to Wolfsbane (zespół Blaze'a) supprtował IM na trasie w 1990 w Wielkiej Brytanii. Wkrótce zespół zaczął pracować nad nowym albumem - 'X Factor', który, tak jak poprzedni, został nagrany w studiu Steve'a. Tym razem jednak Steve był koproducentem a produkcją zajął się Nigel Green. Album ukazał się w październiku 1995, zajął jednak dopiero 8 pozycję na angielskiej liście przebojów. Zespół zagrał w nowych dla siebie miejscach - np. Izrael i Południowa Afryka, wystąpił też na festiwalu 'Monsters Of Rock' w San Paulo przed 50 000 fanów.

Kolejnym albumem, wydanym w roku 1997 był 'Virtual XI'. Jest 11 studyjnym krążkiem Iron'ów i stąd wzięła się jego nazwa. Okładka, wykonana znów przez Melvin'a Grant'a, przedstawia chłopca grającego w grę telewizyjną (football), z hełmem do rzeczywistości wirtualnej na głowie. Zewsząd otacza go Armagedon i Eddie. Był to swego rodzaju komentarz na temat wszechogarniającej nas technologii i zbliżającego się milenium. Dało się to odczuć w takich utworach jak 'Futureal' i 'When Two Worlds Collide'. Jak wiemy, Iron Maiden zawsze byli zapalonymi kibicami piłkarskimi, stąd motyw na okładce i cała promocja trasy jako swego rodzaju "Football tour". Na dodatek, w roku 1998 (kiedy to zespół koncertował), odbywały się Mistrzostwa Świata w piłce nożnej. W galerii znaleźć można zdjęcia IM z gwiazdami piłki nożnej np. : Paul Gascoigne, Ian Wright, Faustino Asprilla, Marc Overmars, Patrik Viera czy Stuart Pearce. 'Virtual World Tour' trwało dziewięć miesięcy. Zespół koncertował w Europie (także w Polsce), Japonii, Stanach Zjednoczonych i Południowej Afryce.

W teledysku do 'The Angel and The Gambler' widzimy zespół w scenerii całkowicie stworzonej komputerowo. Chłopaki grają z Eddiem w karty, pojawiają się tam również postaci z mającej się dopiero ukazać gry komputerowej 'Ed Hunter'. Sama gra (nie ma co się oszukiwać) nie jest czymś co by powalało grafiką czy fabułą, jest jednak obowiązkowym wydawnictwem dla każdego fana IM. Na trzech kompaktach znajdziemy grę oraz 20 najlepszych utworów Maiden wybranych przez internautów.

I wtedy właśnie do zespołu powrócili Bruce i Adrian. Zagrali niewielkie, jak na swoje możliwości, tourne promujące grę 'Ed Hunter'. Wkrótce potem IM nagrali album 'Brave New World' (znów symboliczne?), który przez wiele osób jest uważany za najlepszy album Ironów. Potem była trasa Metal 2000, podczas której mogliśmy zobaczyć zespół w Polsce i to na dwóch koncertach. Dla tych, którzy nie mieli okazji zobaczyć Bruce'a i Adriana z Maiden, była to niemała gratka. Teraz zespół przygotowuje się do wydania płyty Live, która ukaże się najprawdopodobniej na jesieni. W styczniu 2002 ma zostać wydane nowe wideo/DVD z koncertem z Rock In Rio III. Nowa studyjna płyta zapowiadana jest na koniec roku 2002, a następna trasa na rok 2003.

Biografia, którą przeczytaliście została przetłumaczona z wersji angielskiej, zaczerpniętej ze strony oficjalnej. Wiele wątków jest w niej pominiętych, inne są potraktowane zdawkowo. Dlatego zachęcam do przeczytania oficjalnej biografii zespołu pt.: "Run to the Hills", autorstwa Mick'a Wall'a.