Ulubiony album Black Sabbath

[pz]

Black Sabbath ma dla mnie niesamowity klimat, tytułowy numer to w ogóle mistrzostwo. Rozpocząć debiut takim sztosem. Genialne. Ale reszta albumu też jest świetna.

[nugz]

Tak, title track to idealny wstep do metalu

[Nomadosławski]

Posłuchaj Jacula Triumphatus Sad. Wcale nie gorszy utwór, a nagrany rok wcześniej.

[Schizoid]

Paranoid to dla mnie najmniej równa z pierwszych 6 i ostatnia wśród nich.

Na pewno cholernie przeceniana i najgorszymi utworami z niej są te najbardziej znane. Planet Caravan wypadło lepiej w wersji Pantery, a sami Sabbaci zrobili fajniejszą piosenkę w tym klimacie na 13 (Zeitgeist). Rat Salad to też raczej żadne objawienie. Ale reszta kompozycji jest wspaniała Także zgoda, nierówna i gorsza od kilku innych z wczesnych lat, ale nie powiedziałbym, że słabsza od Sabotage. Od Vol. 4 może, ale tylko może.

Otwieracz debiutu to tylko preludium do całej magii tej płyty, a SBS to krążek bez słabizn. No halo, Killing Yourself to Live? A National Acrobat? Wybitne wydawnictwa.

[Nomadosławski]

National Acrobat faktycznie mocne nr.2, ale jednak to nie poziom tytułowego. Nr.3 to chyba Looking for Today gdzie Iommiemu się przypomniało w jakim zespole epizod zaliczył. Vol 4 ma dwa utwory, które mi się bardzo podobają. Nie jestem chyba zbytnio oryginalny, Supernaut i Snowblind. Rozumiem, że dla fanów takich nurtów jak doom-metal czy black-metal praktycznie każdy utwór z Ozzym to perełka bo jak te nurty straszliwie musiały czerpać z Black Sabbath tamtych czasów. Paradoksalnie na heavy-metal dużo większy wpływ wg.mnie miały np. Deep Purple, Ufo czy Uriah Heep. W heavy lat 80 tak strasznie dużo starego Black Sabbath z Ozzym nie słychać, co innego Heaven and Hell czy Mob Rules.

[Schizoid]

Czwóreczka to rzecz jasna te 2 kawałki, które wymieniłeś, ale też świetnie bujające Under the Sun/Every Day Comes and Goes, czy "wesoła" Cornucopia.

Paradoksalnie na heavy-metal dużo większy wpływ wg.mnie miały np. Deep Purple, Ufo czy Uriah Heep.

Pełna zgoda i źle, że te kapele są bardzo poszkodowane przez narrację, jakoby Iommi wymyślił gitarę elektryczną.

[Nomadosławski]

Deep Purple to w ogóle jest bardzo dziwna sprawa. Zespół słuchany raczej przez publicznosć typowo dziadkowo-przypadkowo-terazrockową która nuci Smoke on the Water czy Black Night, a tak naprawdę oni w latach 70 wyznaczali standardy ciężkiego grania. Myślę, że gdyby ich teksty dotyczyły innych spraw i stworzyli jakąś odpowiednią otoczkę to dziś by w zasadzie liczyło się ich jako metal i reguralnie, a nie okazjonalnie zapraszało na typowo metalowe festivale. Hammondy Lorda zresztą by były bardzo dobrą melodią do takiej otoczki jaką miało Black Sabbath.

[Schizoid]

Purple niestety są powszechnie kojarzeni z dad rockiem, którego uprawiają już od dawna, a w tym wszystkim umyka ludziom fakt, jakim dzikim zespołem byli w latach 70. Przecież In Rock to jak na 1970 była kupa gruzu. Zupełnie niekonwencjonalne, a zarazem przemyślane i poukładane uderzenie. Idąc dalej za tematem mamy takie ciekawostki, jak Highway Star, czy Pictures of Home, a jeszcze później Fireball. To przecież było najbliżej heavy metalu, jak tylko mogło być na tamte czasy. Już pomijam, że na żywo Deep Purple to było totalne szaleństwo. Heavy metal w dużej mierze bazowano tym, co nagrało Mk. II i po części Mk. III.

[Nomadosławski]

In Rock to druga moja ważna płyta w słuchaniu muzyki, zaraz po Paranoid. To był zresztą ten sam miesiąc, maj 2001 roku. Cieszę się, ze zaczynałem słuchanie muzyki właśnie od tych dwóch płyt.

Nie wiem na ile z takim jak to nazwałeś dad-rockiem kojarzeni są tylko w naszym kraju. W Polsce w ogóle jest specyficzne podejście do muzyki, spora część osób z którymi rozmawiałem o Deep Purple najwięcej uwagi poświęcało temu, że tekst Child in Time jest antywojenny i z jak to się mówi "przesłaniem" . Nie taka skala jak Scorpions i ich Wind of Change ale dość mocna tendencja. Te nowe płyty DP faktycznie sprawiły, że zespół jest kojarzony z takim bezpiecznym hard-rockiem jak i ogólnie sam jakiś taki klimat wokół tego zespołu. Na moim jedynym koncercie Deep Purple jaki widziałem, we Wrocławiu w 2009 r. publiczność reagoawała przede wszystkim na Smoke on the Water i Black Night. Furorę też zrobił Airey grając hymn naszego kraju. Gillan już wtedy mocno nie dawał rady i już potem nie zdecydowałem się iść na ich koncert. Gdyby ktoś mi wtedy powiedział, że oni będą grać dalej za 13 lat bym w to nie uwierzył. Głupio zresztą wtedy zrobiłem bo dzień później we Wrocławiu było Budgie, a człowiek to jakoś to odpuścił myślac, że jeszcze będą okazje, a to były już jedne z ostatnich koncertów Budgie jak się potem okazało .

[blackcocker]

Master

[Pawlo84]

Heaven and Hell > Paranoid > Dehumanizer

[sajki]

Headless Cross. Potem Dehumanizer.

[Dreamdeath]

Vol. 4 głównie za ukochane Wheels of Confusion, Changes, Snowblind, Laguna Sunrise i zamykający album ,fenomenalny Under the Sun. Under the Sun to dla mnie kwintesencja doomu. Głos Ozzy'ego i gitara Iommiego są tam doskonałe

[AncientMariner]

Mógłbym oddac głos na każda z pierwszych pięciu albumów Sabbs albo na Heaven and Hell czy Mob Rules. Jednak po namyśle głos na debiut. Te płyte słyszałem jako pierwszą i nie wiem czy nie czasem to był pierwszy album rockowy jaki przesłuchałem w całości

[DeJMIeN Wielki]

Głos bez wahania na debiut, bowiem dla mnie to nie tylko najważniejsze dzieło Black Sabbath, ale i jeden z najmocniejszych kandydatów do najulubieńszych albumów w ogóle

[TheMagican]

Paranoid i Mob Rules ulubione. Niech będzie głos na ten drugi

[Zdan]

Chyba jednak Heaven and Hell. Tak finalnie.