Poprzeczka została postawiona wysoko po Nursery Cryme, ale zespół przebił ten album bez większych problemów. Tytułowa kompozycja to chyba mój nr 1 ich kawałków. Kiedyś myślałem żeby sobie strzelić tatuaż tej lisiczki
, bo okładka jest świetna. Watcher of the Skies to też świetny nr a zwłaszcza bas. Time Table to dla mnie nic specjalnego i tekst mi się nie podoba (zresztą nie jestem jakimś fanem tekstów Genesis) Get 'Em Out by Friday - muzycznie jest świetny, ale występuje w nim za dużo tekstu (to był główny problem Petera Gabriela moim zdaniem, zresztą bardziej podoba mi się głos Collinsa a jak już jesteśmy przy tym drugim to na całej płycie gra bardzo ciekawe partie) Tony Banks jak to on, niby w cieniu stoi ale wszystko jest na swoim miejscu i ma swoje ''5 minut'' Steve Hackett błyszczy najbardziej w Supper's Ready i swoim króciutkim Horizon (bardzo ładna kompozycja) to jeszcze nie wspomniałem o czwartym kawałku na albumie czyli - Can-Utility and the Coastliners daje radę. Steve Harris widział zespół na tej trasie, też bym chętnie zobaczył hahah. Płyta ma swoje minusy, ale jako całość jest bardzo spójna. Nie mam jakiś szczególnych osobistych wspomnień związanych z tym albumem, włączam go kiedy mam ochotę posłuchać po prostu dobrej nuty. Wiktoriańska Anglia w najlepszym wykonaniu 
Ulubione utwory: Supper's Ready
Matt ma nawet wydziaraną te okładkę na klacie (jedna z moich ulubionych ich okładek też) co warto odnotować to że Rev nagrał partie perkusji za pierwszym podejściem (ale to zawsze był uzdolniony artysta) przechodzimy do Darkness Surrounding - co za utwór o słodki ciemny panie... ''obrzydliwe'' screamy wokalisty (ja bym się porzygał jakbym miał tak śpiewać), doskonałe riffy Zacky'ego bas Justina i perka Jimmy'ego. Dziewczyny wysyłają mi czasem jakiś metalcore czy alt rock, ale do mnie najbardziej trafia Metalcore w wykonaniu dwóch pierwszych płyt A7X, to musiało być coś słuchać ich w tamtych czasach (w pierwszym tyg album sprzedał się tylko w 300 kopiach) nie wiem czy pionierzy, ale na pewno mieli wpływ na scenę, gdyby dalej grali Metalcore pewnie by nie mieli takiego sukcesu a i tak w takiej muzyce raczej szybko formuła ulega wyczerpaniu. Dobra jedziemy dalej The Art of Subconscious Illusion - niesamowity nr, gościnne screamy Valary DiBendetto (w przyszłości później Sanders) ona bardzo im pomagała na początku działalności pomoc w promocji zespołu, praca w merchu itd no i występowali razem nawet na scenie, dziewczyna krzyczy zabójczo. Z tego składu z tej pierwszej płyty ostały się już tylko 2 osoby (a 1 nie żyje) Justine Sane to był dobry basista, ciekawe ma tutaj partie i na pianinie też on tutaj grał. We Come Out at Night - fajny refren czystym głosem śpiewany (już słychać te charakterystyczną nosową barwę tutaj) utwór na tle innych moim zdaniem się jakoś szczególnie nie wyróżnia (no może z wyjątkiem tego pianina pod koniec i odgłosami wiatru/deszczu/burzy, fajny pomysł) Lips of Deceit - to początkowe ooo mi się kojarzy trochę z Maiden, ale to tylko moment, bo potem wchodzi ostre napieprzanie, ciekawy riff i screamy, potem atmosfera trochę siada. Jeszcze raz się pojawia słynne ''oooo ooooo'' i po krótkiej łupance w zasadzie tyle. Warmness on the Soul to piękna ballada napisana dla ówczesnej dziewczyny (teraz żony, są ze sobą od 13 roku życia) Valary. Do tego kawałka za 40$ powstał pierwszy teledysk (polecam obejrzeć) wszyscy główni bohaterowie płyty tam występują. Grali go na wcześniejszej trasie, ale niestety tylko instrumentalnie. Jest takie mini solo na płycie Zacky'ego hahah, bo wtedy on był gitarzystą prowadzącym, ale w sumie nie nazwałbym tego solem, ładne klawisze pod koniec i to w zasadzie tyle, rewelacja sezonu ten kawałek. An Epic of Time Wasted to był kiedyś mój ulubiony kawałek na płycie (może jeszcze wróci) świetnie wypada na koncertach, tylko jest jeden warunek, trzeba umieć w scream. Agresywny bas chodzi jak w Maidenach momentami i gitara. Od 2:10 do 3:09 totalny odjazd, potem mamy wyciszenie i już czysty śpiew(screamy w tle) doskonały kawałek. Breaking Their Hold króciutki kawałek niewiele ponad minuta, jest szybko i tyle właściwie. Forgotten Faces - to nigdy nie był z moich faworytów, znam nawet osoby które uważają że jest to najsłabszy ich kawałek. Thick and Thin - też jakoś na tle innych kawałków nie rzuca się w uszy, przyzwoity numer. Streets - to coś innego na płycie w klimacie punk, zresztą powstał jeszcze w czasach innego zespołu gdzie Matt śpiewał czyli Successful Failure (pasowałby do jakiejś gry komputerowej Tony Hawk albo coś tak swoją drogą) na deser Shattered by Broken Dreams - można by rzec pierwszy epik zespołu (kiedyś również mój ukochany kawałek na płycie przez wiele lat) teraz taka muzyka jest mi o wiele bliższa niż te ''techniczne popisy Dream Theater'' z późniejszych płyt. Jak dla mnie o wiele bardziej ambitny niż te dzisiejsze kloce Teatru Marzeń. Balladowy wstęp mi przypomina trochę Fade to Black - Mety, ale jak czerpać to od najlepszych 
potem są screamy a ostatnia minuta kawałka najlepsza (wysokie czyste zaśpiewy Shadsa i deszcz na koniec, tak się gra) Czy jest to płyta dla każdego? - nie, czy może się spodobać? - tak. Nie zdziwię się ( na początku tego posta już wspomniałem) jak ten album za kilka lat będzie w top 10 płyt wszech czasów. Co go wyróżnia na tle innych płyt A7X? to że nie ma solówek prawie wcale. 
) album praktycznie nie ma słabych momentów, tata ma 4 wersje winylowe w domu tej płyty i 2 cd.
. Welcome to the Machine to był przez lata mój ukochany kawałek na płycie - te klawisze Ricka (*) I wokal Gilmoura. Have a Cigar - to mój aktualnie ulubiony nr od kilku lat jako całość, Roy Harper na wokalu były tam jakieś plotki, że to pedofil, ale chyba ostatecznie oczyścili go z zarzutów a wracając do muzyki to mamy kapitalne solo Davida (tak się gra) - szkoda że nie miałem okazji go usłyszeć live. No i tytułowy w sumie taka prosta balladka, ale jaki ma przekaz, obowiązkowy punkt koncertowy na gigach PF i Davida Gilmoura, było pięknie. Absolutny top muzyki. Cichym bohaterem albumu jest dla mnie Rick Wright - jego partie naprawdę robią mi dobrze, top 2 klawiszowców wszech czasów, jestem happy, że udało mi się go zobaczyć na żywo (zresztą jak cały Pink Floyd, poza Sydem oczywiscie) śmierć Ricka ruszyła mnie najbardziej ze wszystkich muzyków pamiętam jak leżałem na łóżku i słuchałem wtedy Dark Side of the Moon 
Jutro miejsce 22 i zaczniemy z przytupem, bo od mocnego uderzenia 
